بررسی خصوصیات بالینی و اپیدمیولوژیک صد بیمار مبتلا به استئوسارکوم استخوان در یک دوره ۱۰ ساله

زمینه و هدف: استئوسارکوم از جمله بدخیمی های اولیه استخوان می باشد که در غالب موارد در استخوان های دراز و غالبا در بالغین جوان رخ می دهد. رویکرد درمانی به این تومور شامل تلفیقی از جراحی و شیمی درمانی است. متاسفانه در مورد علائم اولیه این بیماری و گروه در معرض خطر آن اطلاعات درستی در دست نیست. بنابراین در این مطالعه به بررسی خصوصیات اپیدمیولوژیک، بالینی و آزمایشگاهی استئوسارکوم پرداخته است. مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی-مقطعی، 100 مورد بیمار مبتلا به استئوسارکوم در سنین مختلف ارجاعی از شهرستان های استان خراسان به بیمارستان های دانشگاهی شهر مشهد مورد بررسی قرار گرفته و داده ها توسط نرم افزار آماری spss. 11.5 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: بیماران از 69 مرد و 29 زن تشکیل شده و میانگین سنی آنان 7.04±17.6 سال بود. شایع ترین محل های بروز استئوسارکوم به ترتیب فمور (46 درصد) و (41 درصد) تیبیا بودند. شایع ترین شکایات عبارت بودند از دردهای استخوانی (56 مورد)، تورم (18 مورد) و شکستگی های پاتولوژیک (11 مورد). نتیجه گیری: استئوسارکوم را در جامعه مورد مطالعه می توان به عنوان بدخیمی مردان جوان در اطراف مفصل زانو شناخت که معمولا با درد خود را نشان می دهد.